به بهانه گرامیداشت .هفته معلم
هوالحکیم
به بهانه گرامیداشت هفته معلم
معلمی شغل انبیاء است و چه توفیق عظیمی که انسان این شغل را که نه این مسولیت سنگین را انتخاب نماید و در این راه متحمل سختی ها و مصائب بسیار شود، هفته معلم بهانه ای شد تا بنویسم و بگویم که اگرچه این روزها لفظ استاد به همه افراد حاضر در محیط دانشگاهی اطلاق می شود و هر کسی که تازه از راه رسیده است به خودش اجازه می دهد این عنوان را برای خود برگزیند و بدون هیچ تلاشی در عرصه پیشرفت تولید علم بومی اسلامی ــ ایرانی و فقط با تکیه بر علوم غربی که در اکثر مواقع از ریشه با مفاهیم عمیق دینی ما در تضاد است، یک صندلی استاد دانشگاهی را در دانشگاه های ما اشغال نماید و سالها نان حلال(!) این شغل خویش را بخورد. استاد هایی که در سرکلاس ها با واژه تکراری"خسته نباشید" محکوم به ساکت شدن هستند و اتمام کلاسی که همیشه از ابتدایش لحظه شماری می شود برای پایان و گاهی دانشجویان با ترفندهایی مثل جلو کشیدن عقربه های ساعت اشتیاق بی اندازه خود را برای ماندن سرکلاس نشان می دهند! (البته نه همه دانشجویان!)
دادن جزوه های تکراری توسط اکثر استادها، گویی که تا کنون هیچ مطلب جدیدی تولید نشده است و هرسال باید همان جزوه را از انتشارات تهیه کرد و در مدت کوتاهی که معمولاً هفته های آخر ترم است درس ها را حفظ و بعد سر جلسه امتحان روی برگه اسکن کرد و در پایان خوشحال از اینکه این درس هم پاس شده است و... بله اینها فقط گوشه ای از واقعیت های تلخی است که بر فضای دانشگاه های ما حاکم است و انگار همه خود را به خواب زده اند و تا زمانی که همه خواب هستند صحبت از تولید علم حرفی آرمانی و دست نیافتنی است. تا زمانی که افرادی که به اصطلاح استاد هستند و سر کلاس می آیند و همچون بهت زده ها گفته های دانشمندان غربی را بدون هیچ نقدی نشخوار می کنند، صحبت از پیشرفت علمی خنده دار و تمسخرآمیز است.
لفظ استاد، برازنده کسانی که تنها افتخارشان گرفتن مدرک از دانشگاه های مطرح غربی مانند: هاروارد، آکسفورد،تگزاس و... است و اصلاً دغدغه به صحنه آوردن دین را ندارند نیست، برازنده طوطیان بوقلمون صفتی که هیچ گاه پیچ های مهم تاریخی را تشخیص نمی دهند و از ذره ای داشتن بصیرت محروم هستند و در حرص و ولع ارائه مقاله به ISI غرق هستند و در به یغما بردن ثروت های علمی کشور شریک هستند، نیست.
